Wybieramy najlepsze filmowe trójkąty miłosne

Ekranizacja powieści "Utalentowany pan Ripley" autorstwa Patricii Highsmith obiera sobie za temat tożsamościowy kryzys głównego bohatera. Tytułowy młody mężczyzna, zagrany przez Matta Damona, rozpoczyna spiralę oszustw, gdy zostaje zatrudniony do sprowadzenia do Stanów Zjednoczonych przepuszczającego pieniądze swojego bogatego ojca Dickiego (Jude Law). Bohater wciela się w znajomego ze studiów, na które nigdy nie uczęszczał, bogatego młodzieńca, którym nie jest. W końcu, gdy prawda jest bliska ujawnienia, Tom dokonuje kolejnych wyborów, które zawarzą na jego przyszłości i zmuszą do dalszego podążania za własnymi kłamstwami. Niejednoznaczna relacja Ripleya, Dickiego i jego dziewczyny Marge (Gwyneth Paltrow) okazuje się centralną dla filmu przepełnionego półprawdami, kłamstwami, ukrytymi resentymentami i waśniami, które przemawiają przez bohaterów w najbardziej niespodziewanych momentach. W pozostałych rolach: Philip Seymour Hoffman, Cate Blanchett, Jack Davenport.

W "Marzycielach" doświadczony reżyser Bernardo Bertolucci powraca do Paryża późnej wiosny roku 1968 i na tle tamtejszych wydarzeń opowiada historię miłosnego trójkąta. Amerykański student Matthew (Michael Pitt) w mieście miłości zakochuje się przede wszystkim w kinie. Regularnie przychodzi do Cinémathèque Française na pokazy najlepszych filmów okresu. Podczas protestu przeciwko zwolnieniu dyrektora instytucji spotyka rodzeństwo Théo (Louis Garrel) i Isabelle (Eva Green). Połączeni wspólną pasją rozpoczynają bliską relację, która przekracza narzucone z góry tabu. Reżyser łączy śmiałą seksualność i wyzwolenie z politycznym wydźwiękiem wydarzeń z maja ’68, i tym samym oddaje duch epoki. Tak jak jego bohaterowie, Bertolucci wierzy w ruchomy obraz, w którym władzę przejmuje estetyka i piękno. Jak te kategorie mają się do wymogów rzeczywistości? To już zupełnie inna historia.

W obiektywnie Baza Luhrmanna Paryż przełomu wieków to mekka bohemy i idealistów. Młody poeta Christian (Ewan McGregor) dołącza do grupy artystów i chce uprawiać sztukę według swoich pryncypiów: "piękna, prawdy i wolności". Tymczasem jego oko przyciąga przepiękna tancerka Satine (Nicole Kidman), gwiazda najsłynniejszego klubu w mieście, Moulin Rouge. Para wiąże się w nielegalnym romansie, a kobieta wciąż musi uwodzić zakochanego w niej bogatego księcia (Richard Roxburgh), sponsora sztuki, którą wystawia w teatrze. Tragiczna miłość niesie za sobą opłakane konsekwencje dla wszystkich wokół miłosnego trójkąta. Obłędna oprawa wizualna idzie tu pod rękę ze złożonym ze szlagierów soundtrackiem, który przyprawiono o nowe aranżacje i remiksy znanych utworów z początku XXI. wieku.

"Absolwent" w reżyserii Mike’a Nicholsa przez lata doczekał się miana filmu kultowego. Jego bohater, świeżo upieczony młodzieniec po studiach Benjamin Braddock (Dustin Hoffman), wplątuje się w romantyczną relację ze znacznie starszą od siebie kobietą. To matka dziewczyny, w której chłopak również się zakochuje. Ostatecznie musi zmierzyć się z sytuacją bez wyjścia. Przeciwne interesy kobiet tylko zaogniają sytuację, która eskaluje do niewyobrażalnych rozmiarów. Apatyczny Hoffman jako chłopak bez życiowego celu, Katharine Ross jako wykluczona i zdradzona młoda kobieta oraz Anne Bancroft w roli uwodzicielki, która nie cofnie się przed niczym. Forma filmowa swoim śmiałym językiem opowiada o moralnych dylematach i przekazanych półsłowami dowodach przemiany, które przyjmują swój pełen wymiar w słynnym zakończeniu. W rytm piosenek Simona i Garfunkela zachodzi tu proces nagłego dorastania, przeistoczenia się dziecka w mężczyznę.

Jeden z najsłynniejszych filmowych romansów również został skonstruowany wokół miłosnego trójkąta. W "Casablance" dawna miłość między Rickiem Blaine’em (Humphrey Bogart) i Ilsą Lund (Ingrid Bergman) nie została przerwana jedynie przez wojnę w Europie. Gdy kochankowie rozstawali się w Paryżu, miasto zaraz miała zająć hitlerowska armia. Na kobietę czekał jednak jej mąż, szef czeskiego ruchu oporu Victor Laszlo (Paul Henreid). Gdy para uciekinierów trafia do baru prowadzonego przez Ricka, odżywają dawne namiętności. Wielka wojna i wielkie uczucia zmuszają każdego z bohaterów do wyboru strony: pozostania w cieniu i oczekiwania na los, albo ucieczkę i wygnanie. Film, w którym rolę główną gra nierozliczona przeszłość, po latach pozostaje tętniącym emocjami, nostalgicznym, a przede wszystkim wzruszającym melodramatem.

Reżyser Terrence Malick realizował większość zdjęć do "Niebiańskich dni" podczas tak zwanej złotej godziny, momentu tuż przed wschodem lub zachodem słońca, gdy światło naturalne rozchodzi się inaczej. Nadało to dramatowi wyjątkowego wyglądu, dodatkowo okraszonego muzyką Ennia Morricone. Film opowiada historię Billa (Richard Gere), który wraz z narzeczoną Abby (Brooke Adams) i młodszą siostrą (Linda Manz) wyrusza za pracą na plantację bogatego farmera (Sam Shepard). Zakochany w starszej z kobiet przedsiębiorca oferuje jej małżeństwo, myśląc, że Bill jest jej bratem. Tym samym wytwarza się miłosny trójkąt, u którego podstaw leżą sprzeczne cele każdego z bohaterów. Emocje podsyca jedynie wściekła zazdrość, niepewność i półprawdy wypowiadane pod wpływem napięcia.

Jeden z najbardziej dochodowych filmów w historii kina dziś raczej wzbudza dyskusje o różnych formach dystrybuowania tekstów kultury, których treść odbiega od norm przyjętych współcześnie. Niespełna czterogodzinny romans został rozpisany na planie trójkąta. Na szczycie – piękna Scarlett O’Hara (Vivien Leigh), która wzdycha do przyszłego męża swojej kuzynki Ashleya Wilkesa (Leslie Howard). W jej życiu, przedzielanym różnymi nieszczęściami, w tym wojną secesyjną, pojawia się jednak przystojny żołnierz Rhett Butler (Clark Gable). Losy kobiety rozdartej między dwoma mężczyznami nadal pozostają przejmującym przykładem epickiego melodramatu, gatunku, którego wraz z upływem czasu w Hollywood produkowało się coraz mniej. Ekranizacja powieści Margaret Mitchell – oprócz skali przedsięwzięcia, udanych ról i dramaturgicznej struktury – ma jeszcze w zanadrzu świetną puentę: jedno z najsłynniejszych zakończeń w historii kina.

Pierwszy pełnometrażowy film w reżyserii Bena Stillera za pomocą konwencji komediodramatu portretuje losy pokolenia wchodzącego w dorosłość u kresu XX. wieku. Początkująca reżyserka Lelaina Pierce (Winona Ryder) od dawna czuła poważniejsze uczucia do swojego przyjaciela Troya (Ethan Hawke). Oboje uświadamiają sobie swoje uczucia, gdy dziewczyna zaczyna spotykać się z innym facetem – produkującym programy telewizyjne Michaelem (Stiller). Niespełniona miłość, wielkie gwiazdy lat 90. na pierwszym planie, muzyka czy odniesienia do ówczesnej popkultury – "Orbitowanie bez cukru" jest jedną z produkcji bardzo silnie związanych z czasem powstania. Dziś nie odbiera jej jednak uroku, chemii między bohaterami ani udanego humoru.

Kolejna produkcja z Humphreyem Bogartem w jednej z głównych ról pokazuje scenariusz, w którym o kobietę rywalizuje dwóch mężczyzn. Tytułowa młoda córka szofera państwa Larrabee (Audrey Hepburn) staje się obiektem westchnień dwóch synów rodziny – Linusa (Bogart) i Davida (William Holden). Najpierw to ona skrycie podkochuje się w starszym z nich, ale gdy ten odrzuca jej uczucia, wyjeżdża za granicę. Do Stanów powraca jako niezależna i pewna siebie kobieta, od razu ściągając na siebie wzrok braci. Komediodramat w reżyserii Billy’ego Wildera z pomysłem ogrywa konwencję różnicy klas społecznych i uczuć, w których to nie stan materialny ma pierwszeństwo. Wielkie liczby świata finansów, ułożone konwenanse klasy wyższej i rozsądek, cecha tradycyjnie przypisywana mężczyznom, uginają się pod połączeniem z drugą osobą.

Francuski reżyser Eric Rohmer wyjątkowo upodobał sobie motyw trójkąta miłosnego, który jest punktem wspólnym dla wielu z jego filmów. "Kolekcjonerka" to czwarta część cyklu "Sześć opowieści moralnych", który powstawał w latach 1963-1972. Podczas wakacji w domu niedaleko Saint-Tropez spotyka się trójka przejściowych mieszkańców. Adrien i Daniel, przyjaciele człowieka, który wynajmuje dom, wplątują się w grę z Haydée, okrzykniętą przez nich kolekcjonerką mężczyzn. Upalne lato zmienia atmosferę między lokatorami, którzy przestają być obojętni wobec siebie. Jednak beneficjentem napięcia erotycznego jest tylko jedna ze stron. Młoda kobieta owija sobie obu wokół palca i ma pełną władzę nad wyborem partnera. Z kolei to obaj panowie stają do rywalizacji o dziewczynę, obiekt pożądania wynikający z samej możliwości rywalizacji. Ta z pozoru prosta historia odkrywa przed widzem nieoczywiste motywacje nieracjonalnych reakcji.