Kolejna dostawa walizek z różnościami. Ponoć od przepychu głowa nie boli, lecz mnogość przytaczanych faktów i ukazywanych obrazów może przyprawić przynajmniej o jej zawrót. Nie polecam oglądania tej części tuż po pierwszej, gdyż można przeżyć spore rozczarowanie. VAUX jest typową kontynuacją (czytaj: więcej tego samego), jednak pozbawioną energii, emanującej z THE MOAB STORY. Odniosłem wrażenie, że Greenawayowi wymarzony od dawien dawna projekt po prostu się znudził i kontynuuje go z konieczności.

Jak w części poprzedniej, nad fabułą dominują formalne eksperymenty: przenikanie się kadrów, teksty w rozmaitych czcionkach pojawiające się bezpośrednio na ekranie, wygenerowane komputerowo rekonstrukcje. Istotną nowością jest udział gwiazdy, Isabelli Rossellini, co skrupulatnie wykorzystali projektanci plakatów (jej twarz pojawia się na wszystkich trzech). Aktorka najwyraźniej ma słabość do kina ambitnego. W tym samym roku zagrała również w THE SADDEST MUSIC IN THE WORLD Guya Madina. U Greenawaya przypadła jej w udziale najbardziej smakowita rola. Epizod z perwersyjną panią Moitessier bez wahania można uznać za najciekawszy w całym THE VAUX TO THE SEA.

Pozycja wyłącznie dla wiernych i oddanych fanów. Zresztą reszta i tak odpuściła sobie WALIZKI już po MOAB STORY.